Πολλές φορές θέλω να γράψω και να ξετυλίξω τις σκέψεις μου σε ένα άψυχο χαρτί και να του δώσω σάρκα και οστά. Να πιάσω το νήμα της επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους τριγύρω μου, φίλους, συντρόφους σε κοινούς αγώνες, απλούς ανθρώπους από τους οποίους δεν περιμένω τίποτε εν είδη αντιπαροχής αλλά και αντιπάλους ιδεολογικά που δημόσια ή ιδιωτικά έχουμε λάβει αντίθετες θέσεις σε διάφορα θέματα.
Όσες φορές το έχω επιχειρήσει και έχω δημοσιοποιήσει τις σκέψεις, οι αντιδράσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές, έχουν προκαλέσει αρκετές συζητήσεις.
Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από την παρούσα αγχωτική πολιτική και οικονομική κατάσταση. Ακούω πολλούς (η αλήθεια είναι οι περισσότεροι) να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να βρίζουν και ενίοτε να χειροδικούν ή να καταλήγουν σε πράξεις βίας.
Η κοινωνία αναμφισβήτητα βιώνει μια νέα κατάσταση. Ιστορικά οι ωδίνες αυτής της κατάστασης θα δικαιωθούν από δυνάμεις, που είναι σταθερά και φανατικά θα έλεγα, στραμένες σε μια προοδευτική κατεύθυνση. Συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τον όρο "αριστερή" γιατί το νόημα της λέξης αυτής έχει "ιστορικοκοινωνικά" βιαστεί από όλους αυτούς που συναγελάζονται μαζί της και αυτοαναγορεύονται ως θεματοφύλακες ή εκφραστές της.
Υπάρχει βάση στην οποία οι νέες δυνάμεις (σε οποιοδήποτε σχήμα ή κόμμα και αν είναι ενταγμένες) μπορούν σήμερα να βρουν διέξοδο και να εκφραστούν; Οι νόμοι της φύσης και της φυσικής μας λένε ναι. Τα κενά συμπληρώνονται υποχρεωτικά.
Έχουμε ευθύνη και χρέος ταυτόχρονα όλοι εμείς που ασκούμε καλώς ή κακώς ένα δημόσιο λόγο και έχουμε μια δημόσια παρουσία, να εκθέτουμε ει δυνατόν απροκατάληπτα την άποψή μας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το λιγότερο που οφείλουμε να πράττουμε.
Με την ευθύνη λοιπόν της μικρής δύναμης που διαθέτω στην κοινωνία αυτή, εκθέτω σύντομα τις σκέψεις μου σ’ αυτό το άρθρο.
Η πολιτική και οι πολιτικοί σήμερα δεν έχουν νομιμοποιητική βάση στην συνείδηση του κόσμου – του πολίτη. Δικαίως ή αδίκως με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους έχουν συμβάλλει τα μέγιστα σ’ αυτό.
Το έχω ξαναγράψει: Οι πολιτικοί του χθες και του σήμερα ασκούνταν και συνεχίζουν να το πράττουν, σε μια συνειδητή επιχείρηση καθημερινής αυτοπροβολής τους σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων και άθροισης μικροεξυπηρετήσεων, δικών τους ανθρώπων και γενικά φίλων, την ψήφο και την εύνοια των οποίων επιδιώκουν, με σκοπό την επανεκλογή τους. Έτσι υποχρεωτικά προχωρούν σε ιδεολογικές και προσωπικές εκπτώσεις. Όμως αντίθετα από αυτό, το μόνο που όφειλαν να πράττουν και δεν το κάνουν, είναι να παράγουν πολιτική (υπό την έννοια των προτάσεων επίλυσης προβλημάτων), να αθροίσουν τις δυνάμεις τους στην τοπική κοινωνία, να συνεγείρουν τις πολιτιστικές και ηθικές δυνάμεις του τόπου, να ηγηθούν αν το θέλουν και να αρθρώσουν το αύριο ψάχνοντας και ανιχνεύοντας νέες δυνάμεις, νέες κινητήριες κατευθύνσεις για το μέλλον του τόπου μας. Και όχι μοιραίοι και άβουλοι να βλέπουν να περνάνε οι καιροί μπροστά τους ελπίζοντας ο κόσμος να ξεχάσει την σημερινή τρομακτική πίεση που νιώθει για να τους ξαναπλώσει τα δίχτυα της μικροεξυπηρέτησης ρευστοποιώντας την πολιτικά αργότερα.
Δεν το κάνουν και ξέρετε γιατί; Γιατί ο καθένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό νιώθει μια τεράστια ανασφάλεια, την ανασφάλεια της επανεκλογής του. Θέλουν δίπλα τους υποτακτικούς, αυλή κατά το κοινώς λεγόμενο, η οποία με ομόκεντρους κύκλους προς τα κάτω, να ελέγχει την επανεκλογή τους. Είναι σίγουρο ότι ο κόσμος δεν θα έχει και πολλά να θυμάται από αυτούς σήμερα. Γιατί και οι χθεσινοί διορισμένοι στο δημόσιο και μικροεξυπηρετούμενοι πολίτες είναι αυριανοί, "αχάριστοι", καταψηφιστές τους.
Με τέτοια κριτήρια όμως έχουμε γεμίσει με "φουσκωμένους διάνους" και ανεπάγγελτους πολιτικούς σε μικρό και μεσαίο στελεχιακό δυναμικό σε όλο το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, σχεδόν σε όλα τα κόμματα (ιδίως εκείνα που διαχειρίζονται την εξουσία) οι οποίοι δυστυχώς διακινούν την άγνοιά τους και επιδίδονται σε παιχνίδια προσωπικών ανελίξεων. Γι’ αυτό και δεν πείθουν πλέον.
Και όταν οι επιλογές δεν είναι αξιοκρατικές, η κοινωνία ούτε εθελοτυφλεί, ούτε ξεχνά, ούτε επικροτεί. Απλά ανέχεται και ασφυκτιά. Και τώρα που είναι ο καιρός του λογαριασμού καλούν πάλι τον κόσμο να πληρώσει το ενοίκιο της παραμονής τους στην εξουσία με την ανεπάρκεια που χρόνια είχαν και διακινούσαν.
Καλώς ή κακώς, δεν βρισκόμαστε σε προεπαναστατικό στάδιο για να γίνει βίαιη ανατροπή των δεδομένων. Και ούτε υφίστανται οι αντικειμενικές συνθήκες. Χρειαζόμαστε το πραγματικά νέο, το καινοτόμο, το διαφορετικό. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Που θα μας απελευθερώσει, απαγκιστρώσει, αποδεσμεύσει από το κομματικό σαρκίο που χρόνια κουβαλάμε όλοι πάνω μας. Από νέο μπόλι, στην ηγεσία της κοινωνίας, της επιστήμης, της πολιτικής.
Που δεν θα έχει να απολογηθεί για τίποτε από όλα όσα έχουν γίνει και οδηγηθήκαμε ως εδώ. Που θα φωτοδοτήσει το μέλλον με καινοτόμες κοινωνικές προσεγγίσεις. Που δεν θα σκέπτονται την επανεκλογή τους. Αλλά θα έχουν μια εμμονή στον στόχο. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν σε όλο το φάσμα της σημερινής πολιτικής σκέψης.
Ο κόσμος χρειάζεται ένα φάρο. Χρειάζεται το νέο, το αυθεντικά νέο, που να συνδέει το παρόν με ρηξικέλευθες επιλογές με το μέλλον.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η επιλογή γίνεται μέσα από πολιτικούς σχηματισμούς που εκφράζουν την ιστορική συγκυρία. Που είτε υπάρχουν και μεταλλάσσονται, είτε δημιουργούνται. Η ιστορία θα κάνει τον λογαριασμό της. Με ή χωρίς εμάς.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να μην μείνουμε θεατές σ’ αυτό που γεννιέται. Στην νέα κοινωνική απαίτηση. Με ηθική. Σε μια κοινωνία, που η ηθική οφείλει να προσδιορίζεται από τον ορισμό του ΓΚΑΝΤΙ για την ηθική: «Ανήθικος είναι αυτός που έχει πλούτο χωρίς μόχθο, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, γνώση χωρίς χαρακτήρα, εμπόριο χωρίς ήθος, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, λατρεία χωρίς θυσία».
Όσες φορές το έχω επιχειρήσει και έχω δημοσιοποιήσει τις σκέψεις, οι αντιδράσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές, έχουν προκαλέσει αρκετές συζητήσεις.
Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από την παρούσα αγχωτική πολιτική και οικονομική κατάσταση. Ακούω πολλούς (η αλήθεια είναι οι περισσότεροι) να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να βρίζουν και ενίοτε να χειροδικούν ή να καταλήγουν σε πράξεις βίας.
Η κοινωνία αναμφισβήτητα βιώνει μια νέα κατάσταση. Ιστορικά οι ωδίνες αυτής της κατάστασης θα δικαιωθούν από δυνάμεις, που είναι σταθερά και φανατικά θα έλεγα, στραμένες σε μια προοδευτική κατεύθυνση. Συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τον όρο "αριστερή" γιατί το νόημα της λέξης αυτής έχει "ιστορικοκοινωνικά" βιαστεί από όλους αυτούς που συναγελάζονται μαζί της και αυτοαναγορεύονται ως θεματοφύλακες ή εκφραστές της.
Υπάρχει βάση στην οποία οι νέες δυνάμεις (σε οποιοδήποτε σχήμα ή κόμμα και αν είναι ενταγμένες) μπορούν σήμερα να βρουν διέξοδο και να εκφραστούν; Οι νόμοι της φύσης και της φυσικής μας λένε ναι. Τα κενά συμπληρώνονται υποχρεωτικά.
Έχουμε ευθύνη και χρέος ταυτόχρονα όλοι εμείς που ασκούμε καλώς ή κακώς ένα δημόσιο λόγο και έχουμε μια δημόσια παρουσία, να εκθέτουμε ει δυνατόν απροκατάληπτα την άποψή μας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το λιγότερο που οφείλουμε να πράττουμε.
Με την ευθύνη λοιπόν της μικρής δύναμης που διαθέτω στην κοινωνία αυτή, εκθέτω σύντομα τις σκέψεις μου σ’ αυτό το άρθρο.
Η πολιτική και οι πολιτικοί σήμερα δεν έχουν νομιμοποιητική βάση στην συνείδηση του κόσμου – του πολίτη. Δικαίως ή αδίκως με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους έχουν συμβάλλει τα μέγιστα σ’ αυτό.
Το έχω ξαναγράψει: Οι πολιτικοί του χθες και του σήμερα ασκούνταν και συνεχίζουν να το πράττουν, σε μια συνειδητή επιχείρηση καθημερινής αυτοπροβολής τους σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων και άθροισης μικροεξυπηρετήσεων, δικών τους ανθρώπων και γενικά φίλων, την ψήφο και την εύνοια των οποίων επιδιώκουν, με σκοπό την επανεκλογή τους. Έτσι υποχρεωτικά προχωρούν σε ιδεολογικές και προσωπικές εκπτώσεις. Όμως αντίθετα από αυτό, το μόνο που όφειλαν να πράττουν και δεν το κάνουν, είναι να παράγουν πολιτική (υπό την έννοια των προτάσεων επίλυσης προβλημάτων), να αθροίσουν τις δυνάμεις τους στην τοπική κοινωνία, να συνεγείρουν τις πολιτιστικές και ηθικές δυνάμεις του τόπου, να ηγηθούν αν το θέλουν και να αρθρώσουν το αύριο ψάχνοντας και ανιχνεύοντας νέες δυνάμεις, νέες κινητήριες κατευθύνσεις για το μέλλον του τόπου μας. Και όχι μοιραίοι και άβουλοι να βλέπουν να περνάνε οι καιροί μπροστά τους ελπίζοντας ο κόσμος να ξεχάσει την σημερινή τρομακτική πίεση που νιώθει για να τους ξαναπλώσει τα δίχτυα της μικροεξυπηρέτησης ρευστοποιώντας την πολιτικά αργότερα.
Δεν το κάνουν και ξέρετε γιατί; Γιατί ο καθένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό νιώθει μια τεράστια ανασφάλεια, την ανασφάλεια της επανεκλογής του. Θέλουν δίπλα τους υποτακτικούς, αυλή κατά το κοινώς λεγόμενο, η οποία με ομόκεντρους κύκλους προς τα κάτω, να ελέγχει την επανεκλογή τους. Είναι σίγουρο ότι ο κόσμος δεν θα έχει και πολλά να θυμάται από αυτούς σήμερα. Γιατί και οι χθεσινοί διορισμένοι στο δημόσιο και μικροεξυπηρετούμενοι πολίτες είναι αυριανοί, "αχάριστοι", καταψηφιστές τους.
Με τέτοια κριτήρια όμως έχουμε γεμίσει με "φουσκωμένους διάνους" και ανεπάγγελτους πολιτικούς σε μικρό και μεσαίο στελεχιακό δυναμικό σε όλο το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, σχεδόν σε όλα τα κόμματα (ιδίως εκείνα που διαχειρίζονται την εξουσία) οι οποίοι δυστυχώς διακινούν την άγνοιά τους και επιδίδονται σε παιχνίδια προσωπικών ανελίξεων. Γι’ αυτό και δεν πείθουν πλέον.
Και όταν οι επιλογές δεν είναι αξιοκρατικές, η κοινωνία ούτε εθελοτυφλεί, ούτε ξεχνά, ούτε επικροτεί. Απλά ανέχεται και ασφυκτιά. Και τώρα που είναι ο καιρός του λογαριασμού καλούν πάλι τον κόσμο να πληρώσει το ενοίκιο της παραμονής τους στην εξουσία με την ανεπάρκεια που χρόνια είχαν και διακινούσαν.
Καλώς ή κακώς, δεν βρισκόμαστε σε προεπαναστατικό στάδιο για να γίνει βίαιη ανατροπή των δεδομένων. Και ούτε υφίστανται οι αντικειμενικές συνθήκες. Χρειαζόμαστε το πραγματικά νέο, το καινοτόμο, το διαφορετικό. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Που θα μας απελευθερώσει, απαγκιστρώσει, αποδεσμεύσει από το κομματικό σαρκίο που χρόνια κουβαλάμε όλοι πάνω μας. Από νέο μπόλι, στην ηγεσία της κοινωνίας, της επιστήμης, της πολιτικής.
Που δεν θα έχει να απολογηθεί για τίποτε από όλα όσα έχουν γίνει και οδηγηθήκαμε ως εδώ. Που θα φωτοδοτήσει το μέλλον με καινοτόμες κοινωνικές προσεγγίσεις. Που δεν θα σκέπτονται την επανεκλογή τους. Αλλά θα έχουν μια εμμονή στον στόχο. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν σε όλο το φάσμα της σημερινής πολιτικής σκέψης.
Ο κόσμος χρειάζεται ένα φάρο. Χρειάζεται το νέο, το αυθεντικά νέο, που να συνδέει το παρόν με ρηξικέλευθες επιλογές με το μέλλον.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η επιλογή γίνεται μέσα από πολιτικούς σχηματισμούς που εκφράζουν την ιστορική συγκυρία. Που είτε υπάρχουν και μεταλλάσσονται, είτε δημιουργούνται. Η ιστορία θα κάνει τον λογαριασμό της. Με ή χωρίς εμάς.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να μην μείνουμε θεατές σ’ αυτό που γεννιέται. Στην νέα κοινωνική απαίτηση. Με ηθική. Σε μια κοινωνία, που η ηθική οφείλει να προσδιορίζεται από τον ορισμό του ΓΚΑΝΤΙ για την ηθική: «Ανήθικος είναι αυτός που έχει πλούτο χωρίς μόχθο, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, γνώση χωρίς χαρακτήρα, εμπόριο χωρίς ήθος, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, λατρεία χωρίς θυσία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου