Τι είναι λοιπόν η πολιτική σήμερα στην Ελλάδα ή πιο σωστά, τι θα έπρεπε να είναι;
Λένε οι παλαιότεροι ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό τι σημαίνει άραγε; Ότι η πολιτική οφείλει να έπεται, να προηγείται ή να συμπορεύεται με τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες μιας κοινωνίας;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η πολιτική οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνιάς, να δημιουργεί τομές και να μετασχηματίζει την κοινωνία.
Αναμφισβήτητα όμως η εκάστοτε εφαρμοζόμενη πολιτική είναι έκφραση συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων και επιλογών και ως τέτοια "κατάσταση" αναγκαστικά υπόκειται σε περιορισμούς και συμβιβασμούς.
Σε περιόδους βέβαια έντονων πολιτικοκοινωνικών αναταραχών όπου επικρατεί η λογική της σύγκρουσης, και οι πρωταγωνιστές ευελπιστούν σε μια βίαιη ανατροπή πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών, η πολιτική οφείλει να έχει προεξάρχοντα ρόλο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που υποχωρεί και ενίοτε υποκύπτει στους λογής-λογής καβαλάρηδες της εξουσίας. Διευκρινίζω πάσης φύσεως εξουσίας. Αυτές τις περιόδους της έντονης κοινωνικής διαπάλης χρησιμοποιεί η Ιστορία για να κατονομάσει κάποιους πολιτικούς ως ηγέτες ή να τους τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η πολιτική στην άσκησή της οφείλει να θέτει διαφορετικές προσεγγίσεις, να προτείνει λύσεις, να γίνεται όσμωση και διαβούλευση στην κοινωνία και να επιλέγεται η βέλτιστη λύση, είτε ως συνειδητή πολιτική επιλογή είτε ως επιβολή δυνάμεων κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ποιοι καλούνται να εκφράσουν την πολιτική; Μα οι πολιτικοί φυσικά θα μου πει κάποιος. Στο σημείο αυτό οφείλει η κοινωνία μας να ανοίξει μια τεράστια και ειλικρινή συζήτηση. Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα; Ποιοι είναι οι γνήσιοι εκφραστές πολιτικών ως λύσεων θεμάτων και προβλημάτων; Ποιες δυνάμεις στην παρούσα συγκυρία συναριθμούνται για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και ποιες ανεξάρτητα από ταμπέλες παραδοσιακές ορίζονται αντικειμενικά ως αντιδραστικές και οπισθοδρομικές.
Η πολιτική υπήρξε σε άνθιση μετά το 1974. Μια καταπιεσμένη Ελλάδα αναζητούσε δρόμους ιδεολογικούς και αναγέννησης ιδεών μετά το καμίνι της δικτατορίας. Όλοι ήθελαν να συμμετάσχουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν σε κάτι καινούριο. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέοι θεσμοί δοκιμάσθηκαν. Αυτό ήταν πολιτική.
Το ‘χω ξαναπεί και το ‘χω ξαναγράψει. Η χαρά της συμμετοχής, της συνάθροισης, της ιδεολογικής όσμωσης, της δημιουργίας είναι ζωοφόρος και ζωοδότρια δύναμη κίνησης της κοινωνικής ζωής.
Σήμερα, 35 χρόνια μετά, μια ολόκληρη γενιά δηλαδή, η ενασχόληση με την πολιτική θεωρείται μιαρό, χλευαστικό και απαξιωτικό μέσο δραστηριότητας. Έχει θεοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση, η απαξία με την πολιτική δράση όταν οι αρχαιοελληνικές ρίζες μας, επέβαλαν την δημόσια παρουσία και εξοστράκιζαν την ιδιωτικότητα.
Τι έφταιξε άραγε και μέσα σε μια γενιά αποκαθηλώθηκε η αξία της πολιτικής; Μα αδιαμφισβήτητα οι επίσημοι φορείς άσκησης και έκφρασης της πολιτικής, οι πολιτικοί.
Είναι αυτοί, που αντί να δουν την πλευρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της κατάθεσης νέων αντιλήψεων και το σπρώξιμο της όποιας κοινωνικής αλλαγής προς τα εμπρός, χρησιμοποίησαν την πολιτική ως μέσο προσωπικής ανέλιξης, προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού με την ύφανση ενός ιστού γύρω τους με αποκλειστικό γνώμονα την αναπαραγωγή και διακίνηση του "είδους" τους. Λες και η κοινωνία είχε ανάγκη να διαποτιστεί από το DNA τους και από τις επόμενες γενιές των ομογάλακτών τους.
Έτσι, λογής-λογής πολιτικολογούντες πολιτικοί, πλείστοι όσοι ανεπάγγελτοι ή επαγγελματίες συνδικαλιστές ανέλαβαν, με θαυμαστό τρόπο αλήθεια, να εκπροσωπούν, να καθοδηγούν και καρπώνονται την κοινωνική αναγνωρισιμότητα όχι από την κοινωνική και επαγγελματική προσφορά και καταξίωση τους αλλά από το μέγεθος της δολοπλοκίας, της υποσχεσιολογίας, της ρουσφετολογίας και κάθε άλλης αναξιοκρατικής λειτουργίας, η οποία ενίοτε επιβλήθηκε και ως κοινωνική "αξία" θέσφατο και αποδεικτικό αναγκαιότητας για την συμμετοχή τους στο σύστημα.
Έγιναν συστημικοί παίκτες με πιόνια την διάθεση και τις ανάγκες του κόσμου. Και όσοι θέλησαν να αντισταθούν, ή τους έφαγε η "μαρμάγκα", ή έφυγαν νύκτα για να διατηρήσουν λίγο από την αξιοπρέπειά τους. Έχουμε γι’ αυτό παραδείγματα από την τοπική πολιτική κονίστρα.
Γεμίσαμε έτσι από λαμόγια, από ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, που δεν άσκησαν ποτέ το επάγγελμά τους και δεν δοκιμάστηκαν στο καμίνι της επαγγελματικής ζωής, ούτε για δείγμα, να παρουσιάζονται σήμερα κήνσορες της όποιας πολιτικής εξέλιξης και των νέων αλλαγών που κυοφορούνται στην κοινωνία ερήμην τους.
Και καλόπιστα ο καθένας πολίτης αναρωτιέται: Πώς γίνεται κάποιος ο οποίος δεν άσκησε ποτέ του επάγγελμα, δεν κρίθηκε πρωτογενώς για τις ικανότητές του, σήμερα, χθες, προχθές, να καλείται να επιλύσει προβλήματα των πολιτών; Πόσοι και πόσοι έχουν γεμίσει τις δημόσιες θέσεις, τις δημόσιες λειτουργίες με μόνο κριτήριο, την διασύνδεση, την γνωριμία, την επιβολή; Και όλα αυτά χάριν της διακίνησης και εμπορίας των αναγκών των πολιτών. Είναι όλοι αυτοί που ο λαός έχει χαρακτηρίσει λαμόγια με ότι απαξιωτικό συμπεριλαμβάνει η έκφραση αυτή.
Δυστυχώς, σήμερα οι επαγγελματίες της πολιτικής (νυν πολιτικοί) στην πλειοψηφία τους δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των περιστάσεων. Μικροί, άβουλοι, μοιραίοι, περιμένουν το πολιτικό τέλος τους, αρνούμενοι να δεχθούν ότι η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη, με τρόπο απόλυτα επιδεικτικό, απαξιωτικό και απρόσμενα εκδικητικό.
Και δυστυχώς η μπάλα της αμφισβήτησης πηγαίνει επί δικαίων και αδίκων.
Σήμερα για την συντριπτική πλειοψηφία των εν ενεργεία πολιτικών, η άσκηση της πολιτικής ήταν και είναι άσκηση και μέσο προσωπικής ανέλιξης και προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού. Στην σημερινή εποχή δεν βρίσκεται ούτε ένας πολιτικός που βγήκε από την Βουλή φτωχότερος απ’ ότι μπήκε. Οι ελάχιστοι που σίγουρα θα υπάρχουν είναι το άλλοθι για όλους τους παραπάνω.
Πολλοί θα πουν να μην κατηγορούμε συλλήβδην τους πολιτικούς γιατί πριονίζουμε το κλαδί όπου καθόμαστε όλοι πάνω. Δεν θα αντιλέξω σε αυτό. Θα πω όμως τούτο: Στις μέρες μας έχουμε ανάγκη από απλά πράγματα. Και όχι από λόγια.
Έχουμε ανάγκη από αλήθειες απλές και όχι μεγαλοστομίες και ανεδαφικές ουτοπίες.
Θέλουμε επαγγελματίες σωστούς σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής και όχι πολιτικούς επαγγελματίες.
Χρειάζεται η κοινωνία να πάρει βαθιές ανάσες με την εκπροσώπηση από ανθρώπους που δεν θα τρέχουν από κηδεία σε γάμο και από βάπτιση σε κάθε είδους χαρμολύπη, μόνο και μόνο για δημόσιες σχέσεις.
Θέλουμε ανθρώπους που θα βάλουν το εμείς πάνω από το εγώ. Που δεν θα σκέπτονται αν και πότε θα γίνουν υπουργοί αλλά ανθρώπους που θα πάρουν ένα θέμα, θα το δουλέψουν συλλογικά ανοίγοντας πόρτες και μυαλά (ανεξάρτητα από το μοναδικό κριτήριο αν είναι "δικοί" τους ή όχι) θα συνεργαστούν με την κοινωνία, θα το αναδείξουν και θα επιδιώξουν την επίλυσή του.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από μπροστάρηδες και όχι ανθρώπους που κρατούν οπισθοφυλακές, κάνουν ασκήσεις ισορροπίας, είναι συμβιβασμένοι, εν τέλει έχουν αντικαταστήσει την πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις.
Δεν μπορεί να είναι κριτήριο σε πόσες κοινωνικές εκδηλώσεις και πανηγύρια θα παρουσιαστεί ένας βουλευτής για να επιβραβευτεί η θετική παρουσία του στην κοινωνία.
Με τούτα και με τα άλλα, χάσαμε την μπάλα. Και ο κόσμος έχει βαρεθεί και την πολιτική και τους πολιτικούς. Και αυτό είναι πολύ κακό για το μέλλον της κοινωνίας μας.
Η κοινωνική μήτρα δεν σταματά ποτέ να γεννά ιδέες, αντιλήψεις, νέες ανάγκες. Οφείλουμε λοιπόν ως κοινωνία να ανιχνεύσουμε τα νέα δεδομένα και να βοηθήσουμε ώστε να είμαστε πρωταγωνιστές στο νέο που γεννιέται.
Ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι η συμμετοχή. Σε οτιδήποτε δημιουργεί, αναπνέει, εξελίσσεται. Να βοηθήσουμε η ιστορία να γραφτεί από εμάς και όχι δι’ αντιπροσώπων μέσω ημών. Στην γειτονιά, στους συλλόγους, σε εθελοντικές διαδικασίες, σε πολιτιστικά κύτταρα, σε κάθε νέο κοινωνικό πειραματισμό.
Αυτό κατά την γνώμη μου είναι τώρα το "στοίχημα" για όλους. Για τους υπόλοιπους ας ασχολούνται με ότι κάνουν μέχρι τώρα. Γάμους, βαπτίσεις, κηδείες, πανηγύρια. Καλώς ή κακώς, η κοινωνία έχει και αυτές τις ανάγκες και προφανώς κάποιους να τις υπηρετούν.
Λένε οι παλαιότεροι ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό τι σημαίνει άραγε; Ότι η πολιτική οφείλει να έπεται, να προηγείται ή να συμπορεύεται με τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες μιας κοινωνίας;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η πολιτική οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνιάς, να δημιουργεί τομές και να μετασχηματίζει την κοινωνία.
Αναμφισβήτητα όμως η εκάστοτε εφαρμοζόμενη πολιτική είναι έκφραση συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων και επιλογών και ως τέτοια "κατάσταση" αναγκαστικά υπόκειται σε περιορισμούς και συμβιβασμούς.
Σε περιόδους βέβαια έντονων πολιτικοκοινωνικών αναταραχών όπου επικρατεί η λογική της σύγκρουσης, και οι πρωταγωνιστές ευελπιστούν σε μια βίαιη ανατροπή πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών, η πολιτική οφείλει να έχει προεξάρχοντα ρόλο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που υποχωρεί και ενίοτε υποκύπτει στους λογής-λογής καβαλάρηδες της εξουσίας. Διευκρινίζω πάσης φύσεως εξουσίας. Αυτές τις περιόδους της έντονης κοινωνικής διαπάλης χρησιμοποιεί η Ιστορία για να κατονομάσει κάποιους πολιτικούς ως ηγέτες ή να τους τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η πολιτική στην άσκησή της οφείλει να θέτει διαφορετικές προσεγγίσεις, να προτείνει λύσεις, να γίνεται όσμωση και διαβούλευση στην κοινωνία και να επιλέγεται η βέλτιστη λύση, είτε ως συνειδητή πολιτική επιλογή είτε ως επιβολή δυνάμεων κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ποιοι καλούνται να εκφράσουν την πολιτική; Μα οι πολιτικοί φυσικά θα μου πει κάποιος. Στο σημείο αυτό οφείλει η κοινωνία μας να ανοίξει μια τεράστια και ειλικρινή συζήτηση. Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα; Ποιοι είναι οι γνήσιοι εκφραστές πολιτικών ως λύσεων θεμάτων και προβλημάτων; Ποιες δυνάμεις στην παρούσα συγκυρία συναριθμούνται για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και ποιες ανεξάρτητα από ταμπέλες παραδοσιακές ορίζονται αντικειμενικά ως αντιδραστικές και οπισθοδρομικές.
Η πολιτική υπήρξε σε άνθιση μετά το 1974. Μια καταπιεσμένη Ελλάδα αναζητούσε δρόμους ιδεολογικούς και αναγέννησης ιδεών μετά το καμίνι της δικτατορίας. Όλοι ήθελαν να συμμετάσχουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν σε κάτι καινούριο. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέοι θεσμοί δοκιμάσθηκαν. Αυτό ήταν πολιτική.
Το ‘χω ξαναπεί και το ‘χω ξαναγράψει. Η χαρά της συμμετοχής, της συνάθροισης, της ιδεολογικής όσμωσης, της δημιουργίας είναι ζωοφόρος και ζωοδότρια δύναμη κίνησης της κοινωνικής ζωής.
Σήμερα, 35 χρόνια μετά, μια ολόκληρη γενιά δηλαδή, η ενασχόληση με την πολιτική θεωρείται μιαρό, χλευαστικό και απαξιωτικό μέσο δραστηριότητας. Έχει θεοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση, η απαξία με την πολιτική δράση όταν οι αρχαιοελληνικές ρίζες μας, επέβαλαν την δημόσια παρουσία και εξοστράκιζαν την ιδιωτικότητα.
Τι έφταιξε άραγε και μέσα σε μια γενιά αποκαθηλώθηκε η αξία της πολιτικής; Μα αδιαμφισβήτητα οι επίσημοι φορείς άσκησης και έκφρασης της πολιτικής, οι πολιτικοί.
Είναι αυτοί, που αντί να δουν την πλευρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της κατάθεσης νέων αντιλήψεων και το σπρώξιμο της όποιας κοινωνικής αλλαγής προς τα εμπρός, χρησιμοποίησαν την πολιτική ως μέσο προσωπικής ανέλιξης, προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού με την ύφανση ενός ιστού γύρω τους με αποκλειστικό γνώμονα την αναπαραγωγή και διακίνηση του "είδους" τους. Λες και η κοινωνία είχε ανάγκη να διαποτιστεί από το DNA τους και από τις επόμενες γενιές των ομογάλακτών τους.
Έτσι, λογής-λογής πολιτικολογούντες πολιτικοί, πλείστοι όσοι ανεπάγγελτοι ή επαγγελματίες συνδικαλιστές ανέλαβαν, με θαυμαστό τρόπο αλήθεια, να εκπροσωπούν, να καθοδηγούν και καρπώνονται την κοινωνική αναγνωρισιμότητα όχι από την κοινωνική και επαγγελματική προσφορά και καταξίωση τους αλλά από το μέγεθος της δολοπλοκίας, της υποσχεσιολογίας, της ρουσφετολογίας και κάθε άλλης αναξιοκρατικής λειτουργίας, η οποία ενίοτε επιβλήθηκε και ως κοινωνική "αξία" θέσφατο και αποδεικτικό αναγκαιότητας για την συμμετοχή τους στο σύστημα.
Έγιναν συστημικοί παίκτες με πιόνια την διάθεση και τις ανάγκες του κόσμου. Και όσοι θέλησαν να αντισταθούν, ή τους έφαγε η "μαρμάγκα", ή έφυγαν νύκτα για να διατηρήσουν λίγο από την αξιοπρέπειά τους. Έχουμε γι’ αυτό παραδείγματα από την τοπική πολιτική κονίστρα.
Γεμίσαμε έτσι από λαμόγια, από ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, που δεν άσκησαν ποτέ το επάγγελμά τους και δεν δοκιμάστηκαν στο καμίνι της επαγγελματικής ζωής, ούτε για δείγμα, να παρουσιάζονται σήμερα κήνσορες της όποιας πολιτικής εξέλιξης και των νέων αλλαγών που κυοφορούνται στην κοινωνία ερήμην τους.
Και καλόπιστα ο καθένας πολίτης αναρωτιέται: Πώς γίνεται κάποιος ο οποίος δεν άσκησε ποτέ του επάγγελμα, δεν κρίθηκε πρωτογενώς για τις ικανότητές του, σήμερα, χθες, προχθές, να καλείται να επιλύσει προβλήματα των πολιτών; Πόσοι και πόσοι έχουν γεμίσει τις δημόσιες θέσεις, τις δημόσιες λειτουργίες με μόνο κριτήριο, την διασύνδεση, την γνωριμία, την επιβολή; Και όλα αυτά χάριν της διακίνησης και εμπορίας των αναγκών των πολιτών. Είναι όλοι αυτοί που ο λαός έχει χαρακτηρίσει λαμόγια με ότι απαξιωτικό συμπεριλαμβάνει η έκφραση αυτή.
Δυστυχώς, σήμερα οι επαγγελματίες της πολιτικής (νυν πολιτικοί) στην πλειοψηφία τους δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των περιστάσεων. Μικροί, άβουλοι, μοιραίοι, περιμένουν το πολιτικό τέλος τους, αρνούμενοι να δεχθούν ότι η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη, με τρόπο απόλυτα επιδεικτικό, απαξιωτικό και απρόσμενα εκδικητικό.
Και δυστυχώς η μπάλα της αμφισβήτησης πηγαίνει επί δικαίων και αδίκων.
Σήμερα για την συντριπτική πλειοψηφία των εν ενεργεία πολιτικών, η άσκηση της πολιτικής ήταν και είναι άσκηση και μέσο προσωπικής ανέλιξης και προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού. Στην σημερινή εποχή δεν βρίσκεται ούτε ένας πολιτικός που βγήκε από την Βουλή φτωχότερος απ’ ότι μπήκε. Οι ελάχιστοι που σίγουρα θα υπάρχουν είναι το άλλοθι για όλους τους παραπάνω.
Πολλοί θα πουν να μην κατηγορούμε συλλήβδην τους πολιτικούς γιατί πριονίζουμε το κλαδί όπου καθόμαστε όλοι πάνω. Δεν θα αντιλέξω σε αυτό. Θα πω όμως τούτο: Στις μέρες μας έχουμε ανάγκη από απλά πράγματα. Και όχι από λόγια.
Έχουμε ανάγκη από αλήθειες απλές και όχι μεγαλοστομίες και ανεδαφικές ουτοπίες.
Θέλουμε επαγγελματίες σωστούς σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής και όχι πολιτικούς επαγγελματίες.
Χρειάζεται η κοινωνία να πάρει βαθιές ανάσες με την εκπροσώπηση από ανθρώπους που δεν θα τρέχουν από κηδεία σε γάμο και από βάπτιση σε κάθε είδους χαρμολύπη, μόνο και μόνο για δημόσιες σχέσεις.
Θέλουμε ανθρώπους που θα βάλουν το εμείς πάνω από το εγώ. Που δεν θα σκέπτονται αν και πότε θα γίνουν υπουργοί αλλά ανθρώπους που θα πάρουν ένα θέμα, θα το δουλέψουν συλλογικά ανοίγοντας πόρτες και μυαλά (ανεξάρτητα από το μοναδικό κριτήριο αν είναι "δικοί" τους ή όχι) θα συνεργαστούν με την κοινωνία, θα το αναδείξουν και θα επιδιώξουν την επίλυσή του.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από μπροστάρηδες και όχι ανθρώπους που κρατούν οπισθοφυλακές, κάνουν ασκήσεις ισορροπίας, είναι συμβιβασμένοι, εν τέλει έχουν αντικαταστήσει την πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις.
Δεν μπορεί να είναι κριτήριο σε πόσες κοινωνικές εκδηλώσεις και πανηγύρια θα παρουσιαστεί ένας βουλευτής για να επιβραβευτεί η θετική παρουσία του στην κοινωνία.
Με τούτα και με τα άλλα, χάσαμε την μπάλα. Και ο κόσμος έχει βαρεθεί και την πολιτική και τους πολιτικούς. Και αυτό είναι πολύ κακό για το μέλλον της κοινωνίας μας.
Η κοινωνική μήτρα δεν σταματά ποτέ να γεννά ιδέες, αντιλήψεις, νέες ανάγκες. Οφείλουμε λοιπόν ως κοινωνία να ανιχνεύσουμε τα νέα δεδομένα και να βοηθήσουμε ώστε να είμαστε πρωταγωνιστές στο νέο που γεννιέται.
Ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι η συμμετοχή. Σε οτιδήποτε δημιουργεί, αναπνέει, εξελίσσεται. Να βοηθήσουμε η ιστορία να γραφτεί από εμάς και όχι δι’ αντιπροσώπων μέσω ημών. Στην γειτονιά, στους συλλόγους, σε εθελοντικές διαδικασίες, σε πολιτιστικά κύτταρα, σε κάθε νέο κοινωνικό πειραματισμό.
Αυτό κατά την γνώμη μου είναι τώρα το "στοίχημα" για όλους. Για τους υπόλοιπους ας ασχολούνται με ότι κάνουν μέχρι τώρα. Γάμους, βαπτίσεις, κηδείες, πανηγύρια. Καλώς ή κακώς, η κοινωνία έχει και αυτές τις ανάγκες και προφανώς κάποιους να τις υπηρετούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου