αλληλεγγυη η αμυνα της κοινωνιας

Με την ευκαιρια αναπτυξης διαφορων κοινωνικων πρωτοβουλιων με εντονο το στοιχειο της κοινωνικης αλλυλεγγυης,οπως αυτο με την δημιουργια ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ απο τον συλλογο ΠροΤΑ και την ΕΠΑΣ Χανιων κανω τις παρακατω σκεψεις.Η σκληρη κοινωνικη πραγματικοτητα που φυσικα δεν την βιωνουν ολοι το ιδιο εχει ως συνεπεια θετικη να αναπτυσσονται πρωτοβουλιες ,που σε εποχες ευμαρειας και απολυτου εφησυχασμου ειτε ειναι ανυπαρκτες ειτε βρισκονται εν υπνωσει.Οι πρωτοβουλιες αυτες καλυπτουν και μια αλλη αναγκη .Λογω της απολυτης χρεοκωπιας του υπαρχοντος πολιτικου συστηματος και της αναξιοπιστιας ,που αποπνεει ,οι ενεργοι πολιτες μη θελοντας να ασχολουνται πλεον με τα κοματα ως ξεπεσμενους θεσμους στρεφονται σε πρωτοβουλιες που αποπνεουν δημιουργια,κοινωνικη αλληλεγγυη,ανθρωπινη επαφη και επικοινωνια.Ορος απαραβατος για την νοηματοδοτηση της ιδιας της ζωης μας.

επικοινωνια μεσω ηλεκτρονικων μεσων

   ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μια  αναγκαια σχεση σε όλα τα επίπεδα.
Είναι εύκολοι οι αφορισμοί, οι απλές προσεγγίσεις σε σοβαρά θέματα, η ευκολία να ακολουθεί κάποιος στερεότυπα. Το δύσκολο είναι να εκτίθεσαι δημόσια με απόψεις , που είτε συμφωνούν κάποιοι είτε διαφωνούν, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά βούληση ως μέσο κριτικής στο μέλλον λόγω αλλαγής προσέγγισης ενός θέματος, ή αλλαγής οπτικής.
Ζούμε σε ιστορικές στιγμές τόσο της χώρας μας όσο και διεθνώς. Είτε σιωπούμε είτε μιλάμε , οπότε εκθέτοντας τις απόψεις μας, κινδυνεύουμε να στεναχωρήσουμε κάποιους. Πάντα είχα την  άποψη οτι καλές είναι οι δημόσιες σχέσεις, όταν όμως αντικαθιστούν την ουσία των πραγμάτων, τότε είναι επικίνδυνες.
Σήμερα ,που η επικοινωνία είναι κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα, η υποχρέωση όσων μπορούν να επικοινωνήσουν τις σκέψεις τους είναι απόλυτα επιβεβλημένη .Δεν είναι δυνατόν να αφυδατωθεί ιδεολογικά μια γενιά στην λογική του βολέματος και της τηλεοπληξίας ,που μετά την εύκολη ζωή μας έδωσαν αυτή την κατεύθυνση, όχι φυσικά χωρίς την ευθύνη μας ως συνενόχους και συνυπεύθυνους.
Το προσωπικό μου ιστολόγιο είναι ο τόπος συνάθροισης και αντιπαράθεσης ιδεών , απόψεων και γιατί όχι δημιουργικών συνθέσεων. Το αποτέλεσμα  θα κρίνει το  όλο εγχείρημα. Καλή επικοινωνία λοιπόν φίλοι μου διαδικτυακοί.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

    Τι είναι λοιπόν η πολιτική σήμερα στην Ελλάδα ή πιο σωστά, τι θα έπρεπε να είναι;
    Λένε οι παλαιότεροι ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό τι σημαίνει άραγε; Ότι η πολιτική οφείλει να έπεται, να προηγείται ή να συμπορεύεται με τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες μιας κοινωνίας;
    Κατά την ταπεινή μου γνώμη η πολιτική οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνιάς, να δημιουργεί τομές και να μετασχηματίζει την κοινωνία.
    Αναμφισβήτητα όμως η εκάστοτε εφαρμοζόμενη πολιτική είναι έκφραση συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων και επιλογών και ως τέτοια "κατάσταση" αναγκαστικά υπόκειται σε περιορισμούς και συμβιβασμούς.
    Σε περιόδους βέβαια έντονων πολιτικοκοινωνικών αναταραχών όπου επικρατεί η λογική της σύγκρουσης, και οι πρωταγωνιστές ευελπιστούν σε μια βίαιη ανατροπή πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών, η πολιτική οφείλει να έχει προεξάρχοντα ρόλο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που υποχωρεί και ενίοτε υποκύπτει στους λογής-λογής καβαλάρηδες της εξουσίας. Διευκρινίζω πάσης φύσεως εξουσίας. Αυτές τις περιόδους της έντονης κοινωνικής διαπάλης χρησιμοποιεί η Ιστορία για να κατονομάσει κάποιους πολιτικούς ως ηγέτες ή να τους τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
    Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η πολιτική στην άσκησή της οφείλει να θέτει διαφορετικές προσεγγίσεις, να προτείνει λύσεις, να γίνεται όσμωση και διαβούλευση στην κοινωνία και να επιλέγεται η βέλτιστη λύση, είτε ως συνειδητή πολιτική επιλογή είτε ως επιβολή δυνάμεων κοινωνικού μετασχηματισμού.
    Ποιοι καλούνται να εκφράσουν την πολιτική; Μα οι πολιτικοί φυσικά θα μου πει κάποιος. Στο σημείο αυτό οφείλει η κοινωνία μας να ανοίξει μια τεράστια και ειλικρινή συζήτηση. Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα; Ποιοι είναι οι γνήσιοι εκφραστές πολιτικών ως λύσεων θεμάτων και προβλημάτων; Ποιες δυνάμεις στην παρούσα συγκυρία συναριθμούνται για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και ποιες ανεξάρτητα από ταμπέλες παραδοσιακές ορίζονται αντικειμενικά ως αντιδραστικές και οπισθοδρομικές.
    Η πολιτική υπήρξε σε άνθιση μετά το 1974. Μια καταπιεσμένη Ελλάδα αναζητούσε δρόμους ιδεολογικούς και αναγέννησης ιδεών μετά το καμίνι της δικτατορίας. Όλοι ήθελαν να συμμετάσχουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν σε κάτι καινούριο. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέοι θεσμοί δοκιμάσθηκαν. Αυτό ήταν πολιτική.
    Το ‘χω ξαναπεί και το ‘χω ξαναγράψει. Η χαρά της συμμετοχής, της συνάθροισης, της ιδεολογικής όσμωσης, της δημιουργίας είναι ζωοφόρος και ζωοδότρια δύναμη κίνησης της κοινωνικής ζωής.
    Σήμερα, 35 χρόνια μετά, μια ολόκληρη γενιά δηλαδή, η ενασχόληση με την πολιτική θεωρείται μιαρό, χλευαστικό και απαξιωτικό μέσο δραστηριότητας. Έχει θεοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση, η απαξία με την πολιτική δράση όταν οι αρχαιοελληνικές ρίζες μας, επέβαλαν την δημόσια παρουσία και εξοστράκιζαν την ιδιωτικότητα.
    Τι έφταιξε άραγε και μέσα σε μια γενιά αποκαθηλώθηκε η αξία της πολιτικής; Μα αδιαμφισβήτητα οι επίσημοι φορείς άσκησης και έκφρασης της πολιτικής, οι πολιτικοί.
    Είναι αυτοί, που αντί να δουν την πλευρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της κατάθεσης νέων αντιλήψεων και το σπρώξιμο της όποιας κοινωνικής αλλαγής προς τα εμπρός, χρησιμοποίησαν την πολιτική ως μέσο προσωπικής ανέλιξης, προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού με την ύφανση ενός ιστού γύρω τους με αποκλειστικό γνώμονα την αναπαραγωγή και διακίνηση του "είδους" τους. Λες και η κοινωνία είχε ανάγκη να διαποτιστεί από το DNA τους και από τις επόμενες γενιές των ομογάλακτών τους.
    Έτσι, λογής-λογής πολιτικολογούντες πολιτικοί, πλείστοι όσοι ανεπάγγελτοι ή επαγγελματίες συνδικαλιστές ανέλαβαν, με θαυμαστό τρόπο αλήθεια, να εκπροσωπούν, να καθοδηγούν και καρπώνονται την κοινωνική αναγνωρισιμότητα όχι από την κοινωνική και επαγγελματική προσφορά και καταξίωση τους αλλά από το μέγεθος της δολοπλοκίας, της υποσχεσιολογίας, της ρουσφετολογίας και κάθε άλλης αναξιοκρατικής λειτουργίας, η οποία ενίοτε επιβλήθηκε και ως κοινωνική "αξία" θέσφατο και αποδεικτικό αναγκαιότητας για την συμμετοχή τους στο σύστημα.
    Έγιναν συστημικοί παίκτες με πιόνια την διάθεση και τις ανάγκες του κόσμου. Και όσοι θέλησαν να αντισταθούν, ή τους έφαγε η "μαρμάγκα", ή έφυγαν νύκτα για να διατηρήσουν λίγο από την αξιοπρέπειά τους. Έχουμε γι’ αυτό παραδείγματα από την τοπική πολιτική κονίστρα.
    Γεμίσαμε έτσι από λαμόγια, από ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, που δεν άσκησαν ποτέ το επάγγελμά τους και δεν δοκιμάστηκαν στο καμίνι της επαγγελματικής ζωής, ούτε για δείγμα, να παρουσιάζονται σήμερα κήνσορες της όποιας πολιτικής εξέλιξης και των νέων αλλαγών που κυοφορούνται στην κοινωνία ερήμην τους.
Και καλόπιστα ο καθένας πολίτης αναρωτιέται: Πώς γίνεται κάποιος ο οποίος δεν άσκησε ποτέ του επάγγελμα, δεν κρίθηκε πρωτογενώς για τις ικανότητές του, σήμερα, χθες, προχθές, να καλείται να επιλύσει προβλήματα των πολιτών; Πόσοι και πόσοι έχουν γεμίσει τις δημόσιες θέσεις, τις δημόσιες λειτουργίες με μόνο κριτήριο, την διασύνδεση, την γνωριμία, την επιβολή; Και όλα αυτά χάριν της διακίνησης και εμπορίας των αναγκών των πολιτών. Είναι όλοι αυτοί που ο λαός έχει χαρακτηρίσει λαμόγια με ότι απαξιωτικό συμπεριλαμβάνει η έκφραση αυτή.
    Δυστυχώς, σήμερα οι επαγγελματίες της πολιτικής (νυν πολιτικοί) στην πλειοψηφία τους δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των περιστάσεων. Μικροί, άβουλοι, μοιραίοι, περιμένουν το πολιτικό τέλος τους, αρνούμενοι να δεχθούν ότι η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη, με τρόπο απόλυτα επιδεικτικό, απαξιωτικό και απρόσμενα εκδικητικό.
    Και δυστυχώς η μπάλα της αμφισβήτησης πηγαίνει επί δικαίων και αδίκων.
    Σήμερα για την συντριπτική πλειοψηφία των εν ενεργεία πολιτικών, η άσκηση της πολιτικής ήταν και είναι άσκηση και μέσο προσωπικής ανέλιξης και προσωπικού και οικογενειακού πλουτισμού. Στην σημερινή εποχή δεν βρίσκεται ούτε ένας πολιτικός που βγήκε από την Βουλή φτωχότερος απ’ ότι μπήκε. Οι ελάχιστοι που σίγουρα θα υπάρχουν είναι το άλλοθι για όλους τους παραπάνω.
Πολλοί θα πουν να μην κατηγορούμε συλλήβδην τους πολιτικούς γιατί πριονίζουμε το κλαδί όπου καθόμαστε όλοι πάνω. Δεν θα αντιλέξω σε αυτό. Θα πω όμως τούτο: Στις μέρες μας έχουμε ανάγκη από απλά πράγματα. Και όχι από λόγια.
Έχουμε ανάγκη από αλήθειες απλές και όχι μεγαλοστομίες και ανεδαφικές ουτοπίες.
Θέλουμε επαγγελματίες σωστούς σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής και όχι πολιτικούς επαγγελματίες.
Χρειάζεται η κοινωνία να πάρει βαθιές ανάσες με την εκπροσώπηση από ανθρώπους που δεν θα τρέχουν από κηδεία σε γάμο και από βάπτιση σε κάθε είδους χαρμολύπη, μόνο και μόνο για δημόσιες σχέσεις.
Θέλουμε ανθρώπους που θα βάλουν το εμείς πάνω από το εγώ. Που δεν θα σκέπτονται αν και πότε θα γίνουν υπουργοί αλλά ανθρώπους που θα πάρουν ένα θέμα, θα το δουλέψουν συλλογικά ανοίγοντας πόρτες και μυαλά (ανεξάρτητα από το μοναδικό κριτήριο αν είναι "δικοί" τους ή όχι) θα συνεργαστούν με την κοινωνία, θα το αναδείξουν και θα επιδιώξουν την επίλυσή του.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από μπροστάρηδες και όχι ανθρώπους που κρατούν οπισθοφυλακές, κάνουν ασκήσεις ισορροπίας, είναι συμβιβασμένοι, εν τέλει έχουν αντικαταστήσει την πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις.
      Δεν μπορεί να είναι κριτήριο σε πόσες κοινωνικές εκδηλώσεις και πανηγύρια θα παρουσιαστεί ένας βουλευτής για να επιβραβευτεί η θετική παρουσία του στην κοινωνία.
    Με τούτα και με τα άλλα, χάσαμε την μπάλα. Και ο κόσμος έχει βαρεθεί και την πολιτική και τους πολιτικούς. Και αυτό είναι πολύ κακό για το μέλλον της κοινωνίας μας.
    Η κοινωνική μήτρα δεν σταματά ποτέ να γεννά ιδέες, αντιλήψεις, νέες ανάγκες. Οφείλουμε λοιπόν ως κοινωνία να ανιχνεύσουμε τα νέα δεδομένα και να βοηθήσουμε ώστε να είμαστε πρωταγωνιστές στο νέο που γεννιέται.
    Ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι η συμμετοχή. Σε οτιδήποτε δημιουργεί, αναπνέει, εξελίσσεται. Να βοηθήσουμε η ιστορία να γραφτεί από εμάς και όχι δι’ αντιπροσώπων μέσω ημών. Στην γειτονιά, στους συλλόγους, σε εθελοντικές διαδικασίες, σε πολιτιστικά κύτταρα, σε κάθε νέο κοινωνικό πειραματισμό.
    Αυτό κατά την γνώμη μου είναι τώρα το "στοίχημα" για όλους. Για τους υπόλοιπους ας ασχολούνται με ότι κάνουν μέχρι τώρα. Γάμους, βαπτίσεις, κηδείες, πανηγύρια. Καλώς ή κακώς, η κοινωνία έχει και αυτές τις ανάγκες και προφανώς κάποιους να τις υπηρετούν.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΡΙΟ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ

    Πολλές φορές θέλω να γράψω και να ξετυλίξω τις σκέψεις μου σε ένα άψυχο χαρτί και να του δώσω σάρκα και οστά. Να πιάσω το νήμα της επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους τριγύρω μου, φίλους, συντρόφους σε κοινούς αγώνες, απλούς ανθρώπους από τους οποίους δεν περιμένω τίποτε εν είδη αντιπαροχής αλλά και αντιπάλους ιδεολογικά που δημόσια ή ιδιωτικά έχουμε λάβει αντίθετες θέσεις σε διάφορα θέματα.
    Όσες φορές το έχω επιχειρήσει και έχω δημοσιοποιήσει τις σκέψεις, οι αντιδράσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές, έχουν προκαλέσει αρκετές συζητήσεις.
    Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από την παρούσα αγχωτική πολιτική και οικονομική κατάσταση. Ακούω πολλούς (η αλήθεια είναι οι περισσότεροι) να φωνάζουν,  να διαμαρτύρονται, να βρίζουν και ενίοτε να χειροδικούν ή να καταλήγουν σε πράξεις βίας.
    Η κοινωνία αναμφισβήτητα βιώνει μια νέα κατάσταση. Ιστορικά οι ωδίνες αυτής της κατάστασης θα δικαιωθούν από δυνάμεις, που είναι σταθερά και φανατικά θα έλεγα, στραμένες σε μια προοδευτική κατεύθυνση. Συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τον όρο "αριστερή" γιατί το νόημα της λέξης αυτής έχει "ιστορικοκοινωνικά" βιαστεί από όλους αυτούς που συναγελάζονται μαζί της και αυτοαναγορεύονται ως θεματοφύλακες ή εκφραστές της.
    Υπάρχει βάση στην οποία οι νέες δυνάμεις (σε οποιοδήποτε σχήμα ή κόμμα και αν είναι ενταγμένες) μπορούν σήμερα να βρουν διέξοδο και να εκφραστούν; Οι νόμοι της φύσης και της φυσικής μας λένε ναι. Τα κενά συμπληρώνονται υποχρεωτικά.
    Έχουμε ευθύνη και χρέος ταυτόχρονα όλοι εμείς που ασκούμε καλώς ή κακώς ένα δημόσιο λόγο και έχουμε μια δημόσια παρουσία, να εκθέτουμε ει δυνατόν απροκατάληπτα την άποψή μας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το λιγότερο που οφείλουμε να πράττουμε.
    Με την ευθύνη λοιπόν της μικρής δύναμης που διαθέτω στην κοινωνία αυτή, εκθέτω σύντομα τις σκέψεις μου σ’ αυτό το άρθρο.
    Η πολιτική και οι πολιτικοί σήμερα δεν έχουν νομιμοποιητική βάση στην συνείδηση του κόσμου – του πολίτη. Δικαίως ή αδίκως με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους έχουν συμβάλλει τα μέγιστα σ’ αυτό.
    Το έχω ξαναγράψει: Οι πολιτικοί του χθες και του σήμερα ασκούνταν και συνεχίζουν να το πράττουν, σε μια συνειδητή επιχείρηση καθημερινής αυτοπροβολής τους σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων και άθροισης μικροεξυπηρετήσεων, δικών τους ανθρώπων και γενικά φίλων, την ψήφο και την εύνοια των οποίων επιδιώκουν, με σκοπό την επανεκλογή τους. Έτσι υποχρεωτικά προχωρούν σε ιδεολογικές και προσωπικές εκπτώσεις. Όμως αντίθετα από αυτό, το μόνο που όφειλαν να πράττουν και δεν το κάνουν, είναι να παράγουν πολιτική (υπό την έννοια των προτάσεων επίλυσης προβλημάτων), να αθροίσουν τις δυνάμεις τους στην τοπική κοινωνία, να συνεγείρουν τις πολιτιστικές και ηθικές δυνάμεις του τόπου, να ηγηθούν αν το θέλουν και να αρθρώσουν το αύριο ψάχνοντας και ανιχνεύοντας νέες δυνάμεις, νέες κινητήριες κατευθύνσεις για το μέλλον του τόπου μας. Και όχι μοιραίοι και άβουλοι να βλέπουν να περνάνε οι καιροί μπροστά τους ελπίζοντας ο κόσμος να ξεχάσει την σημερινή τρομακτική πίεση που νιώθει για να τους ξαναπλώσει τα δίχτυα της μικροεξυπηρέτησης ρευστοποιώντας την πολιτικά αργότερα.
    Δεν το κάνουν και ξέρετε γιατί; Γιατί ο καθένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό νιώθει μια τεράστια ανασφάλεια, την ανασφάλεια της επανεκλογής του. Θέλουν δίπλα τους υποτακτικούς, αυλή κατά το κοινώς λεγόμενο, η οποία με ομόκεντρους κύκλους προς τα κάτω, να ελέγχει την επανεκλογή τους. Είναι σίγουρο ότι ο κόσμος δεν θα έχει και πολλά να θυμάται από αυτούς σήμερα. Γιατί και οι χθεσινοί διορισμένοι στο δημόσιο και μικροεξυπηρετούμενοι πολίτες είναι αυριανοί, "αχάριστοι", καταψηφιστές τους.
    Με τέτοια κριτήρια όμως έχουμε γεμίσει με "φουσκωμένους διάνους" και ανεπάγγελτους πολιτικούς σε μικρό και μεσαίο στελεχιακό δυναμικό σε όλο το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, σχεδόν σε όλα τα κόμματα (ιδίως εκείνα που διαχειρίζονται την εξουσία) οι οποίοι δυστυχώς διακινούν την άγνοιά τους και επιδίδονται σε παιχνίδια προσωπικών ανελίξεων. Γι’ αυτό και δεν πείθουν πλέον.
    Και όταν οι επιλογές δεν είναι αξιοκρατικές, η κοινωνία ούτε εθελοτυφλεί, ούτε ξεχνά, ούτε επικροτεί. Απλά ανέχεται και ασφυκτιά. Και τώρα που είναι ο καιρός του λογαριασμού καλούν πάλι τον κόσμο να πληρώσει το ενοίκιο της παραμονής τους στην εξουσία με την ανεπάρκεια που χρόνια είχαν και διακινούσαν.
    Καλώς ή κακώς, δεν βρισκόμαστε σε προεπαναστατικό στάδιο για να γίνει βίαιη ανατροπή των δεδομένων. Και ούτε υφίστανται οι αντικειμενικές συνθήκες. Χρειαζόμαστε το πραγματικά νέο, το καινοτόμο, το διαφορετικό. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Που θα μας απελευθερώσει, απαγκιστρώσει, αποδεσμεύσει από το κομματικό σαρκίο που χρόνια κουβαλάμε όλοι πάνω μας. Από νέο μπόλι, στην ηγεσία της κοινωνίας, της επιστήμης, της πολιτικής.
    Που δεν θα έχει να απολογηθεί για τίποτε από όλα όσα έχουν γίνει και οδηγηθήκαμε ως εδώ. Που θα φωτοδοτήσει το μέλλον με καινοτόμες κοινωνικές προσεγγίσεις. Που δεν θα σκέπτονται την επανεκλογή τους. Αλλά θα έχουν μια εμμονή στον στόχο. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν σε όλο το φάσμα της σημερινής πολιτικής σκέψης.
    Ο κόσμος χρειάζεται ένα φάρο. Χρειάζεται το νέο, το αυθεντικά νέο, που να συνδέει το παρόν με ρηξικέλευθες επιλογές με το μέλλον.
    Δυστυχώς ή ευτυχώς, η επιλογή γίνεται μέσα από πολιτικούς σχηματισμούς που εκφράζουν την ιστορική συγκυρία. Που είτε υπάρχουν και μεταλλάσσονται, είτε δημιουργούνται. Η ιστορία θα κάνει τον λογαριασμό της. Με ή χωρίς εμάς.
    Στο χέρι μας είναι λοιπόν να μην μείνουμε θεατές σ’ αυτό που γεννιέται. Στην νέα κοινωνική απαίτηση. Με ηθική. Σε μια κοινωνία, που η ηθική οφείλει να προσδιορίζεται από τον ορισμό του ΓΚΑΝΤΙ για την ηθική: «Ανήθικος είναι αυτός που έχει πλούτο χωρίς μόχθο, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, γνώση χωρίς χαρακτήρα, εμπόριο χωρίς ήθος, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, λατρεία χωρίς θυσία».