ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Απαντώντας σε κάποια σχόλια με αφορμή την τελευταία ανάρτηση μου έχω να πω τα ακόλουθα: Η έννοια της απολογίας που δημοσίευσα έχει να κάνει ακριβώς με ότι περιγράφω.Τιποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.Η διαδιαδικτιακή κοινωνία μοιάζει με εκκλησία ,αλλά όχι αυτή που εννοεί ο ανώνυμος φίλος αλλά την εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας.Η βάση της Δημοκρατίας  βασιζόταν στο γεγονός της πρόσκλησης  στους πολίτες των αθηνών με την περιβόητη έκφραση : <<τις αγορεύει βούλεται?>>.
 Οσοι βολευονται στις απολυτότητες τους θα υποστουν αυτό που ακριβώς περιέγραψα.Ας  μπει λίγη υποψία σε ότι ακουμε ,αλλά βεβαίως ας αμφισβητήσετε και αυτά που λέγω.Ουδέποτε υπήρξα << σιτιστής σε κάποιο πρυτανείο>> και ας είναι καλά οι πελάτες μου ,που με εμπιστεύνται για την όποια ικανότητα μου και με γεμίζουν ως ανθρωπο και ελευθερο επαγελματία και  ως Δικηγόρο.Ουδεμία εμμισθη θέση έχω λάβει ποτέ και γιαυτό δικαιούμαι να έχω ανεξάρτητη σκέψη όσο και να διαφωνώ με πολλούς.Ξεκίνησα από αγροτόπαιδο και συνεχίζω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου να βρίσκω καταφύγιο στη φύση εργαζόμενος.Αγωνίστικα από φοιτητης και ευτύχισα να ζήσω το καμίνι της ιδεολογικής καθαρότητας μα και ακαμψίας συνάμα, μετά το 1976.Θεωρούσα ότι προσέφερα.Αν κάποιοι καπηλεύθηκαν τον αγώνα μας δεν είμαι εγώ υπάιτιος.Οι ιδέες υπάρχουν και θα ζούν με ή χωρίς εμας .Λυπάμαι φυσικά γιατί δεν ευτύχισα να δουν τα παιδιά μας καλύτερες μέρες.Αναρωτιέμαι ,όμως τι μπορούν να πουν οι ξεριζωμένοι,οι φυλακισμένοι,οι χιλιοπροδωμένοι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης για να μην αναφέρω ΄΄αλλη γενιά αγωνιστών''.Το παράδειγμα τους δεν μπορεί παρά να εξοπλίζει την αποφαση μας για συνέχιση του αγώνα από οποιο μετερίζι επιλέξει ο καθένας μας .Γιατί όπως λέγει και το τραγούδι <<τίποτε δεν πάει χαμένο...>>.
Ειμαι λοιπόν της άποψης φίλοι μου ότι και στις ποιο δύσκολες συγκυρίες οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά ,κάνοντας ότι μπορεί καλύτερο ο καθένας στον τομέα που δρα και υπάρχει στην κοινωνία.
υ.γ.το να μιλάς  επωνυμα είναι πολύ σημαντικό.Η ανωνυμία σου δίδει βέβαια το δικαίωμα να βρίζεις και να λές ανοησίες,όμως αυτό δεν σε απαλλάσσει από το να σκέφτεσαι.Εκτός και αν αυτό είναι πια στις μέρες μας πολυτέλεια.

ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ

ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ

Αισθάνομαι την ανάγκη να προβώ σε μια δημόσια απολογία απέναντι σε ότι συμβαίνει πολιτικά γύρω μας ,οχι μονο για τον εαυτό μου αλλά και για όλους όσοι πίστεψαν με το ίδιο πάθος τις ιδέες και τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Φυσικα και οι ιδέες δεν έχουν καμία ,<υπαιτιότητα >. Αλλά όπως είναι γνωστό τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των ιδεών. Για τους λόγους αυτούς :

Απολογούμαι για τους ατελέσφορους αγώνες και τα ξενύχτια ,που ως φοιτητής, ζώντας τα όνειρά μου, διακινούσα τις ιδέες μου, για να στρογγυλοκαθίσουν κάποιοι στους υπουργικούς θωκούς και να τους χρησιμοποιήσουν για άμεσο προσωπικό πλουτισμό.

Δεν απολογούμαι για τις ιδέες μου οι οποίες είναι αυθεντικές και αντέχουν στα χρόνια και στους κοινωνικούς αγώνες.

Απολογούμαι για τους χιλιάδες ανθρώπους που άθροισαν τις δυνάμεις τους μαζί με εμένα, πιστεύοντας ότι θα αλλάξουμε την Ελλάδα και κάποιοι χρησιμοποίησαν την ψήφο μας για προσωπική προβολή και ιδιοτέλεια.

Δεν απολογούμαι για τις πραγματικές φιλίες και τις αγάπες που έκανα κατά την διάρκεια αυτών των αγνών αγώνων μας.

Απολογούμαι γιατί κάποιοι γνώριζαν που μας οδηγούσαν και εμείς διακινώντας την σιγουριά της άγνοιάς μας και την βεβαιότητα της σαθρής άποψής μας τους βοηθούσαμε στους σχεδιασμούς τους.

Δεν απολογούμαι για τις πανανθρώπινες αξίες που οι καθημερινοί αγώνες και αγωνίες των ανθρώπων διακινούνται μέσα από τον πολιτισμό, τον εθελοντισμό, την αγάπη για το απλό και απέριττο, για το ον που λέγεται άνθρωπος.

Απολογούμαι γιατί επέτρεψα και με χρησιμοποίησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια άνθρωποι κατώτεροι των καταστάσεων, ελπίζοντας σε κάτι όμορφο και προοδευτικό. Και αυτοί μοιραίοι και άβουλοι στην καθημερινή πολιτική ανασφάλειά τους, ενώ γίνεται πανδαιμόνιο γύρω τους σήμερα και νομίζουν ότι βρέχει.

Απολογούμαι για τον αγρότη (αλήθεια υπάρχουν αγρότες σήμερα που να ζουν από αυτή την δουλειά αποκλειστικά;) που δεν τον εκπαίδευσαν έγκαιρα, δεν ενοποίησαν τον μικρό κλήρο τους, που τον εκμαύλισαν με τις χρηματικές παροχές επιδοτήσεων και δεν τισ συνέδεσαν με παραγωγή ποιοτικότερων προϊόντων, με αλλαγή καλλιέργειας, με χρήση λιγότερων φυτοφαρμάκων. Που τον μετέτρεψαν από παραγωγό αγνών προϊόντων σε καταναλωτή τόνων φυτοφαρμάκων και κομματικό ψηφοφόρο σε συνεταιρισμούς τους οποίους διαχειρίστηκαν και ευτέλισαν την ζωοφόρα αναγκαιότητα τους.

Απολογούμαι για τον πολίτη, που πέφτοντας θύμα των σειρήνων των τραπεζών και των σπεκουλαδόρων τους, χάνει σήμερα το σπίτι του, την συνοχή της κοινωνικής και οικογενειακής του ζωής μέσα από μια αναπόδραστη βίαιη αλλαγή της οικονομικής του κατάστασης.

Απολογούμαι για όλο αυτό το διεστραμμένο κακέκτυπο του συνδικαλιστή, που χρόνια ανεχτήκαμε και επιβάλλαμε στην κοινωνία ως πρότυπο αγωνιστή(για την πάρτη του ρε γαμώτο), που αγνοώντας κάθε μέσο και τρόπο, αυτοπροβάλλεται ως ο αιώνιος ακαμπτος αγωνιστής, και μας δίδαξε ότι αυτό θα είναι το διαβατήριο του για την μέλλουσα πολιτική του ανέλιξη.

Απολογούμαι γιατί ως κοινωνία δεν βοήθησα να οργανωθούν οι αντιστάσεις των πολιτών επαρκώς για το κυνήγι αρχικά της επιβίωσης και στην συνέχεια του εύκολου πλουτισμού, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε.

Σε λίγο θα ψάχνουμε εύκολα θύματα για την βορά των λεόντων που αναθρέφουμε.

Δεν απολογούμαι για τις πολλές ώρες εργασίας που κάποιος εργάζεται και μέσα από την εργασία μου πορεύεται με ηθικότητα και εντιμότητα.

Απολογούμαι γιατί θεωρήσαμε ως κοινωνία ότι ο εύκολος πλουτισμός είναι το μέσον για μια γρήγορη κοινωνική ανέλιξη και ξεχάσαμε την εσωτερική και πνευματική καλλιέργεια.

Σημείωση: Το άρθρο αυτό είχε γραφεί τον περασμένο Δεκέμβρη ,πριν σκάσει η υπόθεση του Τζοχατζόπουλου. Προφανώς για τον βίο και την πολιτεία σαν και αυτόν δεν απολογούμαι.Ομως δεν παραβλέπω το γεγονός ,ότι τον αναθρέψαμε με την συνειδητή επιλογή μας προφανώς σε πλήρη αγνοια μας. Σε τελευταία ανάλυση δεν είμουν ούτε εγώ ούτε άλλοι πολλοί ομοιδεάτες μου οτε ομοτράπεζος ούτε αυλοκόλακας του.

ΑΛΚΟΟΛ - ΜΕΘΗ - ΟΔΗΓΗΣΗ Mια ασύμβατη σχέση

Όταν κάποιος κάθεται εκ του ασφαλούς στο γραφείο και γράφει ή σχεδιάζει έχει την πολυτέλεια της νοητικής διεργασίας με άνεση χρόνου.

Τι γίνεται, όμως, όταν ξένες ουσίες, όπως το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά επηρεάζουν τη νοητική λειτουργία; Έχουμε συνείδηση των συνεπειών; Η απάντηση -με κεφαλαία- είναι ΟΧΙ. Ούτε τις ξέρουμε ούτε τις γνωρίζουμε.

Γιατί άλλο πράγμα είναι να λες «ξέρω» και άλλο να έχεις συνείδηση γι’ αυτή τη γνώση. Το δεύτερο σε οδηγεί σε ασφαλή λογικά μονοπάτια απομάκρυνσης από αυτές. Το πρώτο είναι για όλους μας η ανέξοδη επιφανειακή και επιδερμική γνώση. Γι’ αυτό είμαστε όλοι ξερόλες και παντογνώστες. Επί παντός του επιστητού.

Ως γνώση, όλοι γνωρίζουμε ότι το αλκοόλ επιδρά στην οδηγητική συμπεριφορά. Όλοι γνωρίζουμε ότι σκοτώνονται εξαιτίας της μέθης πολλοί συνάνθρωποί μας και αθροίζεται ο ανθρώπινος πόνος πάνω από τα δεκάδες εκατοντάδες φέρετρα διαμελισμένων ανθρώπων.

Γιατί συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτοι να πράττουμε αδιάφοροι; Γιατί δεν έχουμε συνείδηση της γνώσης.

Δεν έχω γευτεί στο πετσί και δεν θα ήθελα να τη νιώσω ποτέ την απώλεια, λόγω τροχαίου, ενός δικού μου ανθρώπου. Όμως λόγω της δουλειάς μου είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος γύρω από ό,τι αφορά το θύμα ενός τροχαίου δυστυχήματος.

Έχω δει γονείς να κάθονται αμίλητοι να περιμένουν να τελειώσει η τελευταία εκκρεμότητα με το παιδί τους. Μαζί με το κλείσιμο δικαστικά της υπόθεσης να τελειώσει οριστικά το δικό τους μαρτύριο.

Έχω δει άλλους γονείς να αντιμετωπίζουν ως κοινούς εγκληματίες τους οδηγούς -«φονιάδες» κατ’ αυτούς- και να τους επιτίθενται, λες και το έκαναν με δόλο.

Έχω μιλήσει με αρκετά αδέλφια που έχασαν έναν αδελφό, ένα φίλο καρδιακό, μια φιγούρα από δίπλα τους και στα χείλη είναι ζωγραφισμένη η απορία: «Γιατί;»

Έχω αντιληφθεί φίλους χαμένων ανθρώπων στην άσφαλτο, που βιώνουν την απώλεια των φίλων τους και δεν μπορούν να αποδεχθούν το μοιραίο αυτό γεγονός.

Όλα τα παραπάνω έχουμε συνηθίσει να τα ακούμε καθημερινά από τις ειδήσεις στην τηλεόραση και να τα διαβάζουμε στις εφημερίδες. Άραγε, μήπως η δύναμη της συνήθειας έχει αμβλύνει τα επίπεδα της ανθρώπινης αντίδρασής μας και η αποχή μας τείνει να γίνει συνενοχή;

Το αλκοόλ είναι ένα προϊόν που συνήθως συνδυάζεται με ευχάριστες στιγμές, γιορτές, χαλάρωση.

Όταν όμως οδηγείς υπό την επήρεια αλκοόλ, ανεξαρτήτου ποσότητας, το πρώτο που έχει ήδη συμβεί είναι μια χαλάρωση. Άρα, ανεξάρτητα της επιθυμίας σου, έχεις βάλει μια βόμβα βραδυφλεγή εντός σου, η έκρηξη της οποίας θα έχει σοβαρές ατομικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

Διότι όταν θα συμβεί η ακραία συνθήκη ατυχήματος και θα πρέπει να πράξεις με όλες τις πνευματικές και σωματικές σου δυνάμεις, αποτρεπτικά εσύ «θα βλέπεις τα τρένα να περνούν δίπλα σου ανήμπορος να ενεργήσεις».

Για να γίνει κατανοητό πώς λειτουργεί το αλκοόλ στην οδήγηση, σκεφτείτε ότι ένας μέσος άνθρωπος όταν οδηγεί, από τη στιγμή που θα αντιληφθεί το πρόβλημα μέχρι να αντιδράσει, οδηγώντας με μέση ταχύτητα 60 - 70 χλμ., θα έχει διανύσει 10 μέτρα. Δηλαδή φυσιολογικά να είσαι, στα δέκα μέτρα οριακά προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Αν, δε, έχεις πιει, αυτομάτως ο χρόνος αντίδρασης λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.

Πολλοί λένε «μα ένα ποτηράκι;» Ναι. Αυτό το ποτηράκι θα φέρει το άλλο, το επόμενο, την «κούπα» και οδηγεί κατευθείαν στον θάνατο.

Υπάρχει λύση ριζική; Βεβαίως. Όλοι διασκεδάζουν, όλοι πίνουν αλλά ένας, ο οδηγός της παρέας, δεν πίνει, χαίρεται που θα οδηγήσει τους φίλους του σώους και αβλαβείς πίσω στις εστίες τους. Αν γίνει συνείδηση αυτό, θα έχουμε κερδίσει την πρώτη μάχη. Γιατί ο πόλεμος θέλει πολλή δουλειά. Από όλους. Εμείς βάζουμε λιθαράκια. Ο Σύλλογός μας, ο ΠΡΟ.Τ.Α., οι άνθρωποι που επιστρατεύουμε, τα ζωντανά παραδείγματα των συνεπειών των αδικοχαμένων στον δρόμο είναι μπροστά στη μάχη αυτή.

Σας καλούμε όλοι να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας για ένα σκοπό καθαρά κοινωνικό, με πίστη πως ό,τι δίνουμε, αυτό παίρνουμε από την ίδια τη ζωή.

Υ.Γ.: Γι’ αυτούς που επιθυμούν να πίνουν και να οδηγούν είναι αφιερωμένη αυτή η παράγραφος.

Οι νομικές συνέπειες σε ένα τροχαίο αν πιεις είναι σοβαρές.

Σήμερα, κατά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, πιωμένος θεωρείσαι αν έχεις αλκοόλη στο αίμα σου από 0,25 και πάνω. Το όριο αυτό είναι ευανάγνωστο στο δεύτερο ποτηράκι κρασί, στο ένα μπουκάλι μπύρα, στις δύο τσικουδιές, ανάλογα φυσικά και με τον σωματότυπο του καθενός.

Οι ποινές, δε, ξεκινούν από πρόστιμα τσουχτερά και φτάνουν μέχρι και την αφαίρεση του διπλώματος οδήγησης.

Όσοι «πιστοί» προσέλθετε στις αγκάλες της Τροχαίας. Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι αν είσαι πιωμένος έστω και λίγο, η ασφάλειά σου δεν σε καλύπτει.

Ας τα σκεφτούμε λοιπόν όλα αυτά και ας πράξουμε αναλόγως.

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ, δικηγόρου, μέλους του Συλλόγου ΠΡΟ.Τ.Α.