ΠΑ.ΣΟ.Κ.  :    ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΜΙΛΑΜΕ ;
                                                Γράφει ο Λευτέρης Αληθινός

            Αρκετή συζήτηση γίνεται και θα γίνεται γύρω από την ανανέωση, την ανασυγκρότηση και την αποτελεσματικότερη παρουσία αυτού που λέγεται δημοκρατική παράταξη με βασικό άξονά της το ΠΑΣΟΚ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ενώ όλοι συμφωνούμε με αυτό που ως ιδέα λέμε, για την ανανέωση και την θεωρούμε ως δεδομένη και αυτονόητη, στην πράξη διαφωνούμε. Καθένας έχει διαφορετική αντίληψη για το περιεχόμενο αυτού που εννοεί. Άλλοι επιθυμούν ηλικιακή ανανέωση στο στελεχιακό δυναμικό, άλλοι επιθυμούν να φύγουν κάποιοι από τις θέσεις τους και να καθίσουν αυτοί και κάποιοι τρίτοι, αποστρεφόμενοι την κομματική πρακτική, επιθυμούν πολιτική ανανέωση με αναφορά την κοινωνική και πολιτική δράση των μελών με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
            Αν είχαν αξία τα πολιτικά κόμματα παλαιότερα αλλά γιατί όχι και σήμερα με τις όποιες διαφοροποιήσεις λόγω κοινωνικών αλλαγών, είναι γιατί αυτά εν δυνάμει αποτελούν ή τουλάχιστον οφείλουν να αποτελούν μήτρες ιδεών και ιδεολογικά προπύργια που ανατροφοδοτούμενα από την κοινωνία με ιδέες, ρεύματα και απόψεις, πρέπει να επιστρέφονται σ’ αυτήν αφού επεξεργασθούν με την μορφή της πολιτικής πρακτικής  μέσα από προτάσεις πολιτικής δράσης και πρακτικής  είτε με την ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων είτε  με την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής.
Όλα τα παραπάνω περισσότερο ή λιγότερο είναι τόσο αυτονόητα που μόνο οι επαγγελματίες της πολιτικής τα ξεχνάνε μέσα στην δίνη της καθημερινότητας και της πολιτικής αλλοτρίωσης.
            Η ανανέωση είναι θέμα επιβίωσης και αυθυπαρξίας για κάθε κόμμα, κίνημα ή θεσμό και περαιτέρω από φιλοσοφικές απόψεις για κάθε ζώντα οργανισμό. Στο ΠΑΣΟΚ αυτό ξεχάστηκε και κάποιοι θεώρησαν ότι έχουν κληρονομικώ δικαιώματι κάποιες θέσεις. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους νυν ή παλαιούς βουλευτές. Αναφέρομαι σε όλο το στελεχιακό δυναμικό που υπάρχει και διαχέει τον κομματικό ιστό. Ξεχάσαμε την ανατροφοδότηση, την αναζωογόνηση μέσα από την ίδια την κοινωνία που οφείλει να και η αναφορά μας.
            Το δυστύχημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ  σήμερα απ ότι φαίνεται έχει αναφορά στις μεσαίες και μεγαλύτερες ηλικίες. Δηλαδή η στελεχιακή του δομή και λειτουργία σταμάτησε στην  ηλικία των σαραντάρηδων και βάλε. Οι σκόρπιοι που υπάρχουν από κει και κάτω δεν αναιρούν την ουσία των αναφερόμενων από εμένα.
             Κατά συνέπεια οφείλει το ΠΑΣΟΚ να ανεύρει την χαμένη του κοινωνική αναφορά και δι’ αυτής να επανασυνδεθεί με την κοινωνία και με τα πιο δυναμικά,  δημιουργικά  και ικανά στελέχη της ηλικιακά αλλά και κοινωνικά. Μόνο με την μέθοδο αυτή θα ανεβρεθούν εκείνα τα δραστήρια κοινωνικά μέλη και στελέχη που θα  αιματοδοτήσουν την νέα προσπάθεια και θα ανατροφοδοτήσουν την νέα πορεία στην κοινωνία και στο κίνημα.
Αλλά αλήθεια ποιος θα ήθελε να μπλεχτεί σε κομματικές ιστορίες ανασυγκρότησης όταν δυστυχώς τα χρίσματα γίνονται με διαδικασίες και όρους  πλήρους και ελεγχόμενης κατεύθυνσης από σφικτούς κομματικούς μηχανισμούς που πολλές φορές ελέγχονται από τους βουλευτές ή φιλοδοξούντες μόνιμους ελεγκτές της κομματικής ζωής; Υπάρχει περίπτωση κάποιος σοβαρός άνθρωπος να μπλεχτεί στα κομματικά γρανάζια όταν αυτά είναι σκουριασμένα, πλήρως ελεγχόμενα  με την λογική ²ελέγχω την κομματική δομή, ελέγχω ψήφους, κάνω καλύτερη την προοπτική της επανεκλογής μου²;
            Αν δε σπάσει αυτός ο κρίκος της εξάρτησης και δεν απελευθερωθεί το κίνημα-κόμμα από τα στενά εναγκαλίσματα των κομματαρχών και των βουλευτών, τότε δυστυχώς δεν πρόκειται κανείς να διακινδυνεύσει την παρουσία του στην επιχειρούμενη ανανέωση. Και απλά θα είναι αναπαλαίωση.
            Δεν είναι δύσκολο να αναζητηθούν από τον ευρύτερο Δημοκρατικό χώρο κοινωνικά προβεβλημένα άτομα που θα ήθελαν να αποτελέσουν τη νέα μαγιά της Δημοκρατικής Παράταξης. Να είναι έντιμα, να έχουν κοινωνική δράση, να είναι διακεκριμένοι στον χώρο τους τον επαγγελματικό.
            Να έχουν την ευθύνη της παρουσίας και εκπροσώπησης στον νομό και να αναπτύξουν συλλογικά έντονη πολιτική-κοινωνική δράση. Να διαπλεχθούν με την κοινωνία και να ιεραρχήσουν στόχους και τομείς που αφορούν την τοπική κοινωνία. Να μάθει ο κόσμος τι θέλουμε πώς το θέλουμε. Να σταματήσουμε την ξύλινη γλώσσα. Βαρέθηκε ο κόσμος τα μέχρι τώρα τεκταινόμενα και μαζί μ’ αυτόν και εμείς. Θέλουμε να μας μιλάνε και να ξέρουμε ότι είναι ένας από εμάς. Να μάθουμε να δουλεύουμε όλοι μαζί. Να ξαναγευτούμε την χαρά της συμμετοχής. Να μπολιάσουμε με νέους ανθρώπους την προσπάθεια μας και να μπολιαστούμε από τις δικές τους προσεγγισεις. Να μάθουμε να ακούμε. Και  μετά να πράττουμε. Ίσως έτσι βάλουμε τις προϋποθέσεις να μας εμπιστευθεί ο κόσμος και να οδηγήσει την δημοκρατική παράταξη στην λεωφόρο της νίκης.
Λευτέρης Αληθινός